Mylił się ten, kto sądził, iż wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-127/07, odnośnie bezprawnego obniżania dopuszczalnego nacisku osi do 10 lub 8 ton na niektórych polskich drogach (sprzeczność art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych z prawem UE) zmieni podejście organów kontroli. Wydaje się, że wyroki TSUE są powszechnie obowiązujące, jednak rzeczywistość i praktyka pokazała, że nie są one wiążące dla niektórych WITD. Mianowicie Małopolski WITD, już po opublikowaniu przez TSUE wyroku w sprawie nacisków osi, w wydawanych przez siebie decyzjach uznaje, iż wyrok ten nie ma dla niego znaczenia i niezgodny z prawem UE art. 41 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych pozostaje wiążącą podstawą do nakładania kar pieniężnych na przewoźników. Inaczej ujmując, Małopolski WITD uznał, iż wyroki TSUE nie są dla niego wiążące…
Fragment decyzji w omawianym zakresie poniżej:
Dla przypomnienia: art. 2 Konstytucji RP – Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym. Widocznie nie dla Małopolskiego WITD…
Odnośnie argumentacji poczynionej przez WITD należałoby szczegółowo wyjaśnić organowi zasadę supremacji. Zasada pierwszeństwa stosowania prawa UE nad prawem krajowym powoduje konieczność ponownego zbadania komentowanej sprawy przez organ administracji, który rozstrzygając sprawę powinien pominąć regulacje uznane za niezgodne z prawem UE, j. art. 41 ust. 2 i 3 ustawy o drogach publicznych. Wyżej wskazana zasada pierwszeństwa prawa Unii Europejskiej jest jedną z fundamentalnych zasad prawa unijnego. Wywodzi się z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). Zasada ta nie została expressis verbis sformułowana w Traktacie o Unii Europejskiej (TUE) ani w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), jednakże wywołuje ona wiele następstw prawnych dotyczących podmiotów Unii .
Zasada pierwszeństwa (niekiedy ujmowana jako zasada prymatu, supremacji lub nadrzędności) prawa Unii Europejskiej przed prawem państw członkowskich charakteryzuje się tym, że:
przepisy prawa UE mają pierwszeństwo przed przepisami prawa krajowego;
akty prawa unijnego mają pierwszeństwo przed wcześniejszymi oraz późniejszymi aktami prawa państwowego;
państwa członkowskie są zobowiązane do zapewnienia pełnej skuteczności prawu unijnemu oraz do jego bezwarunkowego przestrzegania;
w sytuacji niezgodności norm prawa unijnego z normami prawa krajowego stosuje się normy prawa UE;
państwa członkowskie nie mogą wprowadzać przepisów prawa krajowego sprzecznych z przepisami prawa unijnego.
Zasada pierwszeństwa wyłącza jednak stosowanie takiego aktu. Państwa członkowskie oraz ich organy zobowiązane są do bezwarunkowego przestrzegania prawa unijnego oraz do zagwarantowania pełnej skuteczności tego prawa. Na państwach członkowskich ciąży obowiązek jednolitego stosowania pierwotnego oraz wtórnego prawa Unii wraz z jego zasadami. Poprzez dopełnienie tego obowiązku zapewniona jest skuteczność oraz realizacja celów zawartych w Traktatach. W świetle omawianej zasady pojawia się bezwzględny obowiązek przestrzegania prawa unijnego przez podmioty tego prawa, zarówno przez instytucje UE, państwa członkowskie, jak i jednostki, czyli osoby fizyczne oraz prawne. Analizowana zasada pociąga także skutki w zakresie interpretacji prawa. Podmioty prawa Unii zobowiązane są do stosowania zarówno prawa Unii Europejskiej, jak i prawa krajowego zgodnie z interpretacją TSUE. Prawo państwowe powinno być interpretowane zgodnie z prawem unijnym .
